Rozdział XI

Życie to nie rozdział z powieści ani
wdzięczna ballada lecz jest to księga,
która w swej treści głębokie cele posiada.

*Perspektywa Leny*

Nastała niedziela był to piękny słoneczny dzień. Żal mi było zostawiać w Rzeszowie nowo poznanych przyjaciół, ale wiem, że niedługo znowu tu będę. Wstałam rano ubrałam się i miałyśmy już wychodzić gdy ktoś zapukał do drzwi, a tą osobą okazał się Piotrek. Postanowił odprowadzić nas na dworzec. Miał ze sobą upominek od chłopaków było to bardzo miłe z ich strony była to piłka z autografami oraz koszulka. Podziękowałam za prezent. Siedział z nami do póki nie przyjechał nasz autobus. Życzył szerokiej drogi i szczęśliwej podróży. Prosił też aby dała mu znać kiedy będziemy na miejscu. Wsiadłyśmy i ruszyłyśmy w powrotną drogę. Rozmawialiśmy z mamą na różne tematy, ale ona zaczęła pytać jak podobało mi się w Rzeszowie. Po 2 godzinach jazdy dotarliśmy do naszego miasta. Czekał tam na nas dziadek, z którym szliśmy do domu. Nie zdążyłyśmy wejść na podwórko, a już w drzwiach stała babcia. Od razu kazała mi opowiedzieć jak było i czy kogoś poznałam.
- Poznałam tam kilku fajnych chłopaków, ale z jednym mam lepszy kontakt. Mam nadzieję, że kiedy znowu tam pojadę to spotkam ich. Wiesz babciu co jest w tym wszystkim najlepsze, że są to siatkarze Rzeszowskie klubu. Tam czuje się lepiej niż tutaj wiem, że mam tu bliskich oraz rodzinę ale tam mam większe możliwości i znajomych na których mogę polegać. Siedziałyśmy chwilę  w ciszy, ale babcia mnie przytuliła i powiedziała, że rozumie. Udałam się do swojego pokoju aby wziąć rzeczy i ruszyłam do łazienki. Po 10 min byłam już umyta ale wyszłam jeszcze na werandę poczuć świeże powietrze jakie zawsze było. Nie było jeszcze późno więc zadzwoniłam do Ali i chwilę z nią porozmawiałam oraz umówiłam się, że jutro się spotkamy i opowiem jej jak było. No tak zapomniałam, że mam dla niej niespodziankę. W pewnej chwili zaczął rodzić w mojej głowie plan, który może się udać. Przypomniał mi się jeden wierszyk. Udałam się do pokoju leżąc na łóżku przypomniała mi się moja rozmowa z Piotrkiem żałuje, że nie dane mi jest mieć takiego brata.

Czy warto płakać, gdy ogół się śmieje?
Czy warto kochać, nie będąc kochanym?
Czy warto nosić w swym sercu nadzieję,
By potem być zapomnianym?!

 *Perspektywa Piotrka N*

Byłem w parku gdzie spotkałem się z Sylwią. Nie sądziłem, że ona jest taka myślałem, że zależy jej na mnie ale nie liczyła tylko na moje pieniądze. Po naszej kłótni postanowiłem przejść się przejść aby uspokoić. W pewnej chwili zaczepiła mnie jakaś dziewczyna była pewna siebie i odważna nie zachowywała się jak zwykła fanka tylko jak zwykła dziewczyna. Przestawiła mi się i powiedziała, że rozmowa pomaga może głupio postąpiłem ale zaryzykowałem. Podeszliśmy do ławki i usiedliśmy na niej. Powiedziałem, żeby powiedziała mi coś o sobie ale czułem, że znam ją od dawna ale przecież nigdy jej na oczy nie widziałem. Słuchając jej robiło mi się smutno i jakoś dziwnie chciałem nawet ją pocieszyć ale nie odważyłem się. Kiedy mówiła o siatkówce i fotografii to oczy jej się świeciły widać było, że to jej pasja. Powiedziała, że wychowała ją mama i dziadkowie, a ojca nie poznała nawet nie wie kim on jest. Chciałaby go kiedyś spotkać jej mama obiecała jej powiedzieć ale ona nie wie wie kiedy to zrobi. Siedzieliśmy w ciszy mój humor powoli wracał w pewnym momencie Lena uśmiechnęła się do kogoś za moimi plecami nie musiałem długo czekać aby się dowiedzieć podeszli do nas Igła z chłopakami. Chcieli zjeść loda więc po niego udali się Lena z Dawidem zauważyłem, że będąc kawałek od nas o czymś żywo dyskutowali. Pobyliśmy jeszcze jakieś półgodziny w parku i udaliśmy się w stronę bloku, w którym mieszka Lena z mamą. Chłopaki udali  się do mieszkania Leny, a ja poszedłem odwiedzić dziadków którzy mieszkali piętro wyżej. Wchodząc do mieszkania dziadków usłyszałem końcówkę rozmowy...
**********************************************************
Witam!!!! Zostawiam Wam nowy rozdział mam nadzieję, że się spodoba. Poproszę o szczere komentarze.